Herinnerdingen
Herinneren is ‘mijn ding’.
Herinneren wijst je waar je bent. Door te weten waar je geweest bent, waar je vandaan komt weet je duidelijker waar je nu bent. Dat is althans wat herinneren voor mij doet.
Er zijn van die dingen die je liever niet meer weet. Er zijn van die dingen die je liever niet meemaakt. En toch maak je ze mee, toch weet je ze nog.
Bijna 20 jaar ben ik bezig geweest met het hervinden van mijn leven. Het opnieuw een plek geven van dingen die gebeurden toen mijn kinderlijk brein nog te weinig wist hoe er mee om te gaan. Het kinderlijk brein stopt ze weg, verbergt ze voor je, zodat je er niet aan hoeft te denken. Verzamel genoeg van dat soort dingen, stop genoeg dingen ver genoeg weg en er ontstaat vanzelf een deel wat los van je ’zelf’ komt te staan. Een deel wat gaat over een serie herinneringen en dingen die je niet meer wilde weten of waarvan je niet genoeg wist hoe er mee om te gaan.
Ontstaan er genoeg van die losstaande delen, dan wordt je zomaar op een dag wakker in de stoel bij een psycholoog die je verteld dat je een meervoudige persoonlijkheid hebt ontwikkeld. HET middel voor kinderen om met een te harde of te ingewikkelde werkelijkheid om te kunnen gaan.
Dat gebeurt niet zomaar. Er is nogal wat nodig om een kind losstaande persoontjes te laten ontwikkelen, zeker om 16 van dat soort persoontjes te ontwikkelen. Maar er moet nog veel meer gebeuren om van die 16 weer 1 functionerende persoon te maken.
Wat daarvoor nodig is, is een hele berg geduld en een wereld aan begrip van vooral de mensen om je heen, maar het belangrijkste is tijd. Heel veel tijd!
En laat je dat nou net niet hebben als je met zoveel bent.
Want er is te veel te overwinnen en ondertussen is er ook veel te leven. Je wilt doorgaan met je leven, maar het verleden houd je tegen. Wat eens werkte als methode om verder te kunnen, wordt nu de muur die je tegenhoud. Want er komt een punt waarop alles wat weggestopt werd, opgeruimd moet worden als het teveel wordt om nog langs of overheen te kunnen.
Dan begint een tergend traag en ingewikkeld proces van uitgraven, opzoeken, selecteren, her-organiseren en ondertussen spelen zich nieuwe dingen af die ook aangepakt en verwerkt moeten worden, waardoor je vaker het gevoel hebt te vechten tegen de bierkaai, dan ook maar 1 stap vooruit te komen. Want waar ik vandaag met gisteren bezig ben, moet ik morgen vandaag zien te verwerken. Dat schiet niet op als het leven zich binnen het moment afspeelt en alles wat jij doet, is stuiteren tussen momenten van toen en momenten van wat nog moet gaan komen.
Het kost wat werk, tijd en jaren vooral, maar als het lukt dan heb je ook iets. Dan wordt je op een dag wakker in het besef dat je in het nu bent. Dat gisteren bij gisteren ligt en morgen in het vakje morgen en vandaag alleen vandaag beleefd hoeft te worden. Het nu wint steeds meer terrein en dat geeft ruimte. Om te ademen, om te rusten, om te kunnen zijn wie je bent. Een. Althans voor dit moment.
Het weglopen van en terugkeren naar herinneringen werd een weg. Welke koester je, welke kun je afstoffen en van pijn ontdoen en opnieuw een plek geven. Van pijn en angst ontdaan, blijken sommige herinneringen, gewoon herinneringen. Dingen waar je aan kunt denken zonder dat ze je in de war brengen. Zonder dat ze je teruggooien in een tijd die niet meer is.
Rust, dat is vooral wat je vind als pijn en angst niet meer de boventoon voeren. En een leven wat ineens van jou is, waar je ineens naar kunt kijken en nieuwe oordelen over kunt vormen.
Alles is van waarde. ALles is verbonden. Het kleinste ding kan de meest levendige grootse herinneringen oproepen. En dat is precies wat ik wil in mijn projecten.
Ruimte maken voor die herinneringen, door een plek te geven aan iets kleins.
Of het nu gaat om briefjes in een muur of ‘dingetjes’ in een reageerbuisje, wat ze doen is hetzelfde: ruimte geven, een tastbare aanwezigheid maken van iets wat te groot is om in ons hoofd en lijf mee te dragen.
Herinneren doe je een levenlang.
Het koesteren van herinneringen, niet het vasthouden aan of van, maar ze in een veilige, warme omgeving een plek geven om tot rust te kunnen komen. Om de drager ervan rust te brengen.
Door te delen spreid je uit, verklein en los je uiteindelijk de hele zware dingen op. Opgaan in het grote geheel. Dat is wat het oplossen van meervoudig zijn is. HEt terugvinden van de scherven, ze bij elkaar brengen en zien wat het origineel was. Tijd heelt alle wonden? Nee, niet de tijd, die zet ze alleen maar stil. HEt terugvinden en herstellen van, is wat heelt, maar dat kost wel wat tijd. soms een leven lang.